Κάθε εβδομάδα ο Ψυχοθεραπευτής/Σεξολόγος Dr. Γιώργος Λάγιος απαντά στις ερωτήσεις των αναγνωστών στο περιοδικό ΟΚ!
Η ερώτηση του Νίκου
«Είμαι 45 ετών και είμαι μόνος μου εδώ και τέσσερα χρόνια. Η τελευταία μου σχέση έληξε άσχημα έπειτα από απιστία της συντρόφου μου. Από τότε αντιμετωπίζω το γυναικείο φύλο με μια έλλειψη εμπιστοσύνης και δεν νιώθω ότι μπορώ να μοιραστώ τη ζωή μου με μια γυναίκα, γιατί στο τέλος θα με πληγώσει. Αναλώνομαι σε εφήμερες σχέσεις και νιώθω όλο και μεγαλύτερο το κενό μέσα μου. Δεν ξέρω πώς να ξεκολλήσω από το τέλμα στο οποίο έχω περιέλθει».
Η απάντηση του ειδικού
Αγαπητέ Νίκο, Ίσως αυτό είναι ένα από τα πιο σοβαρά και διαχρονικά θέματα των σχέσεων. Πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε ξανά ύστερα από μια απιστία; Ένα από τα πιο βασικά θεμέλια μιας υγιούς σχέσης είναι η εμπιστοσύνη. Όταν κλονίζεται αυτό το θεμέλιο, κλονίζεται ολόκληρη η σχέση. Η απιστία είναι μια μορφή εξαπάτησης. Όταν ένα ζευγάρι συμφωνεί να βρίσκεται σε μια αποκλειστική σχέση, αν υπάρξει απιστία, τότε σημαίνει πως αυτή η συμφωνία δεν τηρήθηκε.
Ρωτήστε τον ειδικό: «Δεν έχω καταφέρει να έχω μια μακροχρόνια σχέση και αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος»
Αν καθίσουμε να αξιολογήσουμε πώς φτάνουμε στην απιστία, θα διαπιστώσουμε ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Αν όμως εμείς έχουμε υπάρξει συνεπείς και σωστοί από την πλευρά μας, μπορεί και να συμφωνήσουμε ότι η απιστία θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα. Από το 1982 η μοιχεία δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα, ούτε απόλυτος λόγος διαζυγίου. Κακώς, κατά τη δική μου άποψη. Το γνωρίζω ότι ακούγεται ακραίο, όμως όταν έχουμε επενδύσει συναισθηματικά και τελικά μαθαίνουμε για την απιστία ο κόσμος μας διαλύεται.
Η απιστία ενδέχεται να δημιουργήσει πολύ σοβαρά θέματα ψυχικής και σωματικής υγείας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αυτοκτονίας ή απόπειρας ανθρωποκτονίας. Η διαταραχή μετατραυματικού στρες είναι πάρα πολύ συχνή και φυσικά η απώλεια εμπιστοσύνης είναι δεδομένη για αρκετό καιρό. Για ποιον λόγο θεωρούμε πως η απιστία δεν μπορεί να είναι ένα τόσο βαθύ τραύμα που να μας αλλάξει όλη τη ζωή με τέτοιον τρόπο που να πέσουμε σε κατάθλιψη, σε ουσίες και να καταλήξουμε στο νοσοκομείο, ακόμα και με αυτοάνοσα; Για ποιον λόγο να μη θεωρήσουμε πως η απιστία θα δημιουργήσει τόσο σοβαρό πρόβλημα στη ζωή μας ώστε να αποκτήσουμε δυσλειτουργίες και ψυχικές ασθένειες που θα μας καταστρέψουν; Αν αυτό δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα, τότε τι θεωρείται;
Έχοντας, λοιπόν, δώσει μια εικόνα της σοβαρότητας της κατάστασης, πάμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Το πρώτο βήμα είναι φυσικά να εκτονωθούμε ψυχικά και να το βγάλουμε από μέσα μας. Αυτό σημαίνει να αφήσουμε τον εαυτό μας να πενθήσει, να κλάψει και να πάμε να μιλήσουμε σε κάποιον, ιδανικά σε έναν ψυχοθεραπευτή. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε να περάσει, χωρίς να πιεστούμε να κάνουμε πράγματα για να μην το σκεφτόμαστε. Το να μπούμε από μια σχέση σε μια άλλη για να ξεπεράσουμε την προηγούμενη είναι επικίνδυνο. Είναι θέμα τύχης ποιος θα είναι ο επόμενος σύντροφος, οπότε καλό θα ήταν να έχουμε επουλώσει τις πληγές μας πριν σχετιστούμε με οποιονδήποτε – και για τη δική μας προστασία και για τη δική του φυσικά. Από εκεί και πέρα, ξεκινάει μια πολύ σοβαρή δουλειά που αφορά το να αξιολογήσουμε αν ρίχνουμε ευθύνες σε εμάς για αυτό που συνέβη και αν έχει πυροδοτήσει πυρηνικές πεποιθήσεις, όπως θέματα αναξιότητας. Πολύ συχνά θεραπευόμενοί μου ξεκινούν πάλι να αναμασούν σκέψεις όπως «δεν αξίζω», «δεν θα με αγαπήσουν ποτέ», «ο κόσμος είναι ένα πολύ άσχημο μέρος», «κανένας άνθρωπος δεν αξίζει την εμπιστοσύνη μου». Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι θα προδοθούμε ξανά και θεωρούμε σχεδόν σίγουρο ότι κάποιος θα μας απατήσει, υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να δημιουργηθεί το λεγόμενο «relationship ΟCD», δηλαδή ο ιδεοψυχαναγκασμός σχέσης, μέσα από τον οποίο συνέχεια θα ανησυχούμε και θα αμφισβητούμε την κάθε κίνηση και τα κίνητρα των συντρόφων μας. Αυτό σημαίνει πως θα είμαστε καχύποπτοι, ζηλιάρηδες ή θα γίνουμε εμείς άπιστοι γιατί θεωρούμε ότι σίγουρα θα είναι και ο άλλος. Δεν είναι επίσης καθόλου σπάνιο το να φεύγουμε από σχέσεις πρώτοι για να μην ξαναζήσουμε την προδοσία. Η παραμικρή αφορμή θεωρούμε πως είναι ένδειξη ότι αυτός ο άνθρωπος θα μας πληγώσει και έτσι καταλήγουμε να φεύγουμε εμείς από μια σχέση χωρίς να της δώσουμε πραγματική ευκαιρία.
Αγαπητέ Νίκο, μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και πάντα, ακόμα και σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μας, υπάρχει ένα δώρο. Αυτό το δώρο το ανοίγουμε αργότερα, όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που είναι πιο συμβατός και αξίζει. Μας αξίζει. Όλα ξεπερνιούνται και μερικά από τα θραύσματα των πληγών είναι καλό να είναι μέσα μας, γιατί μας θυμίζουν την ψυχική ανθεκτικότητά μας και το ταξίδι μας. Όλα τα χρησιμοποιούμε ως μαθήματα για να γίνουμε σοφότεροι σε αυτό τον κόσμο των χαοτικών σχέσεων. Υπάρχουν εργαλεία, υπάρχουν τρόποι. Μόλις επουλώσεις τις πληγές σου θα μπορέσεις να ξαναδώσεις μια αληθινή ευκαιρία σε μια γυναίκα, η οποία δεν ευθύνεται για τα λάθη μιας άλλης.
Διαβάστε επίσης: Ρωτήστε τον ειδικό: «Δεν μπορώ να φτάσω σε οργασμό με τον σύντροφό μου»
