Ο άνθρωπος είτε φοβάται και δεν μπορεί να αγαπήσει αυτό που φοβάται, είτε αγαπά και εργάζεται προς το να ξεπεράσει τον φόβο του για αυτό που αγαπά. Δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση. Είτε αγαπώ, είτε φοβάμαι. Πρόκειται για δύο εντελώς αντίθετες καταστάσεις ύπαρξης.
Και να σου εξηγήσω τι εννοώ. Αν, για παράδειγμα, φοβάσαι τα αεροπλάνα, τότε δεν ταξιδεύεις. Κι αν ταξιδεύεις, το κάνεις με φόβο και δεν απολαμβάνεις το ταξίδι σου. Άρα, το ζεις κατά το ήμισυ. Πας σε λιγότερα ταξίδια και όταν τελικά ταξιδεύεις, περνάς δύσκολα.
Η άλλη επιλογή είναι να αντιμετωπίσεις τον φόβο σου. Να συνειδητοποιήσεις πως, αν είναι κάτι να συμβεί, θα συμβεί — είτε βρίσκεσαι μέσα σε αεροπλάνο, είτε περπατάς στον δρόμο, είτε κοιμάσαι, είτε τρως. Αν πάψεις να μπαίνεις στη διαδικασία των «υποθέσεων», αρχίζεις σιγά-σιγά να απολαμβάνεις τη ζωή ως «εδώ και τώρα».
Όταν ξεκινήσεις να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που έχουμε είναι η κάθε μέρα, η κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται να ζούμε μέσα από τη μνήμη του παρελθόντος, κουβαλώντας έναν σωρευμένο φόβο, που μεγαλώνει και γίνεται δυσβάσταχτος. Γιατί, όταν φτάνει η στιγμή να αντιμετωπίσουμε το «τώρα», κουβαλάμε μαζί μας όλο το βάρος του χθες και δυσκολευόμαστε να σταθούμε με καθαρότητα στη στιγμή.
Αν όμως περάσουμε στην αγάπη — η αγάπη σημαίνει ότι μπορώ και επιλέγω να κάνω αυτό που αγαπώ. Και όταν το καταφέρνω αυτό, αρχίζω να ζω μέσα από τη συνειδητότητά μου, μέσα από την Ύπαρξη. Και η Ύπαρξη δε με θέλει περιορισμένο. Με θέλει ελεύθερο.
Με θέλει ικανό να πραγματοποιώ (να κάνω manifest) τη ζωή που ονειρεύομαι. Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένας άνθρωπος που δεν περιορίζεται από τις περιοριστικές του πεποιθήσεις, που είναι συνεπής απέναντι στο μέλλον του, που δεν ζει εγκλωβισμένος στο παρελθόν του ή δεν κουβαλά μίσος για όσα του συνέβησαν.
Είναι εκείνος που προχωρά συνεχώς, αναζητώντας ευκαιρίες, επιλέγοντας το καινούργιο, ανοιχτός στην εξέλιξη και στην ανάπτυξή του. Είναι εκείνος που έχει πίστη στον εαυτό του και στην Ύπαρξη. Γιατί η Ύπαρξη γνωρίζει καλύτερα. Και όταν το καταλάβει αυτό ο άνθρωπος, παύει να επιμένει να έχει τον απόλυτο έλεγχο μέσα από την εμμονή του νου του και αφήνεται στη σοφία της ροής.
Διαβάστε επίσης: Σόφη Πασχάλη: «Ο καθένας μας μέσα από αυτά που λέει αυτοπαρουσιάζεται!»
