Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ μια έντονη τάση κριτικής από τα πρόσωπα που έχουν πρόσβαση στον δημόσιο λόγο. Και αναρωτιέμαι: μήπως τελικά αυτή η συνεχής κριτική θα έπρεπε να μετατραπεί σε αυτοκριτική; Στην ουσία, κάθε άνθρωπος εκφράζει αυτά που πιστεύει, από αυτά που τον έχουν διαμορφώσει. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, οι σκέψεις που διατυπώνει, είναι αποτυπωμένες εικόνες μέσα από την προσωπική του εμπειρία. Όπως επικοινωνεί, έτσι αυτοπαρουσιάζεται. Απλό!
Ο καθένας μας, μέσα από αυτά που λέει δείχνει ποιος είναι! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, το τόσο απλό με διαμόρφωσα! Αποφάσισα να με δημιουργήσω, όπως επίσης αποφάσισα να επιτρέπω στον καθένα να είναι ο εαυτός του, χωρίς να προσπαθώ για κάτι. Η ζωή μου έχω να σου πω ότι μαγικά άλλαξε προς το καλύτερο. Βλέπω ποιος μου κάνει και ποιος δεν μου κάνει. Είναι τόσο πιο εύκολο να ακούς αντί να θες να σε ακούσουν. Αλλάζει όλο το πεδίο σου. Σήμερα επιλέγω να μου αρέσουν οι επιλογές μου! Να τις απολαμβάνω και όχι να προσπαθώ να δημιουργήσω καταλληλότητα! Η καταλληλότητα είτε υπάρχει, είτε όχι. Δεν υπάρχει μέση λύση!
Για να επιστρέψω στη κριτική:
Είναι ωφέλιμο να ακούμε τον ίδιο μας τον εαυτό καθώς μιλά. Αν μας αρέσει ο θυμός που εκφράζουμε, και νιώθουμε δύναμη μέσα από αυτόν τον τρόπο, είναι μια καλή ευκαιρία να αναρωτηθούμε το γιατί μας ιντριγκάρει η ίδια η ίντριγκα; Ίσως θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε μέσα μας. Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε άραγε χωρίς προστριβές; Μήπως θεωρούμε αυτού του είδους την έκφραση ως πηγή δύναμης γιατί κάποτε σωπαίναμε και τότε δεν μας άρεσε ο εαυτός μας; Μήπως θεωρούμε τον εαυτός μας τώρα δυνατό επειδή πέρασε απέναντι; Τα άκρα βλάπτουν, όποιο άκρο και αν διαλέξεις. Δεν διαφέρει καθόλου το ένα άκρο από το άλλο. Όταν εκφραζόμαστε με θυμό, όταν ο θυμός κυριαρχεί στον λόγο μας, το πρώτο άτομο που πληγώνουμε είναι ο εαυτός μας, όπως ακριβώς και όταν νιώθουμε αδυναμία και σωπαίνουμε μέσα από αδυναμία. Και στις δύο περιπτώσεις βλάπτουμε τα ίδια μας τα κύτταρα. Εμάς και μόνο εμάς!
Μια άλλη ερώτηση προς τον εαυτό μας: Ποιος αλήθεια θέλει να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο που επικοινωνεί συνεχώς μέσα από θυμό και ένταση; Αν εκφραζόμαστε δημόσια με τόσο έντονη επιθετικότητα, πώς αντιδρούμε άραγε πίσω από τις κλειστές πόρτες; Έχουμε αναρωτηθεί τι μήνυμα δίνουμε στους άλλους —και κυρίως τη μηνύματα περνάμε στον εαυτό μας— όταν επιλέγουμε να προσφέρουμε μια στάση διαρκούς κριτικής;
Παρατήρησε μέσα σου πώς νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε θυμό ημερών. Μήπως ο θυμός σε οδηγεί σε λύπη και στη συνέχεια ίσως και σε κατάθλιψη; Κύκλος είναι! Φαύλος μάλιστα αν δεν κατανοήσεις! Όταν κρατάμε συνεχώς τον εαυτό μας σε εγρήγορση, σε άμυνα, σε σύγκρουση, του στερούμε τη δυνατότητα να ηρεμήσει, να μαλακώσει, να γιατρέψει τις πληγές του. Με αποτέλεσμα να τον αρρωσταίνουμε!
Μήπως λοιπόν χρειάζεται να δούμε μέσα μας πιο βαθιά και αντί να ξοδεύουμε την ενέργεια μας προσφέροντας θυμωμένες απόψεις που εξαντλούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα, να επικεντρωθούμε σε όσα μας πονούν, να θεραπευτούμε για να σώσουμε τον εαυτό μας;
Πως σώζω τον εαυτό; Ερώτηση. Θέλω να σωθώ; Αν ναι, τι είμαι διατεθειμένος να σταματήσω να κάνω τώρα; Υπάρχει περίπτωση να χρειαστεί να διακόψεις κάτι που δεν θα σου είναι εύκολο! Τι είναι το πρώτο που σου ήρθε στο μυαλό; Αυτό που σου ήρθε πρώτο, αυτό είναι! Αν το κάνεις και έχεις τα κότσια, μπράβο σου! Αν δεν το κάνεις και απλά το συνειδητοποίησες και πάλι μπράβο σου! Και η αναγνώριση δύναμη θέλει! Να θυμάσαι όταν είσαι θεραπευμένος μπορείς να λες την άποψη σου και μάλιστα να ακούγεσαι και πολύ περισσότερο γιατί δεν έχεις την ανάγκη να την λες με θυμό! Δεν θα βράζει το μέσα σου! Επίσης να θυμάσαι! Οι άλλοι δεν ακούνε αυτά που λες μόνο, ακούνε και αυτά που νιώθεις!
Διαβάστε επίσης: Σόφη Πασχάλη: «Μήπως αυτό που απωθείς, νιώθεις ότι σε κυνηγάει;»
