Τα πύρινα μέτωπα παραμένουν ενεργά σε πολλά σημεία της χώρας και οι άνθρωπο που έχουν χάσει τα σπίτια, τις περιουσίες και τα ζώα τους βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Στο πλευρό τους στέκονται πολλές οργανώσεις και πρωτοβουλίες πολιτών που κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Αμέτρητα είναι όμως και τα μηνύματα συμπαράστασης στα social media.
Η ιδρύτρια του Free Thinking Zone, Αρετή Γεωργιλή μοιράστηκε, για πρώτη φορά, μια προσωπική της ιστορία. «Δεν την έχω ξαναπεί αυτήν την ιστορία, αλλά σήμερα ειδικά, με όλα αυτά που συμβαίνουν και όλα αυτά που γράφονται, ήθελα να την πω για να ευχαριστήσω, έστω και εκ των υστέρων, αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο για την κουβέντα αυτή», έγραψε στο Facebook της θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Η ιστορία όπως την περιέγραψε η ίδια
Μία χρονιά, όταν είχαμε τις ιστορίες στα Εξάρχεια, τα επεισόδια κλιμακώθηκαν και θα έφταναν σύντομα μέχρι το μαγαζί. Τα περισσότερα μαγαζιά δίπλα μου είχαν κλείσει και είχαν διώξει το προσωπικό τους. Εγώ δεν ήθελα να φύγω. Πρώτον γιατί είναι αρχή μου να μη ζω με τον φόβο και δεύτερον γιατί αν ένα βιβλιοπωλείο φτάσει να καεί και ο λόγος είναι το μίσος, τότε καλύτερα να το κλείσω για πάντα και να πάω μια και καλή σπίτι μου.
Φοβόμουν φυσικά, αλλά είχα σκοπό να μείνω ανοιχτά μέχρι το τέλος του ωραρίου. Τότε, μπήκε ένας αστυνομικός της ομάδας Δέλτα και μου ζήτησε να κλείσω και να φύγω. Του εξήγησα ότι δεν πρόκειται να πάω πουθενά και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.Προφανώς, το είπε κάπου και μετά επανήλθε μαζί με έναν ζωσμένο αρματωλό μάλλον ανώτερο του και με ύφος που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις με ανάγκασαν να κλείσω. Μάλιστα, περίμεναν εκεί μέχρι να βάλω το κλειδί στην κλειδαριά και να κλείσω τα φώτα. Έκλεισα, αλλά δεν έφυγα. Έμεινα στο πεζούλι απέναντι και περίμενα. Τότε ήρθε ο “ανώτερος” και μου είπε “Φύγετε σας παρακαλώ. Ό,τι χρειάζεστε το έχετε μέσα σας. Αυτό που κάνετε, θα συνεχίσετε να το κάνετε ακόμη και αν γίνουν όλα στάχτη”.
Δεν την έχω ξαναπεί αυτήν την ιστορία, αλλά σήμερα ειδικά, με όλα αυτά που συμβαίνουν και όλα αυτά που γράφονται, ήθελα να την πω για να ευχαριστήσω, έστω και εκ των υστέρων, αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο για την κουβέντα αυτή. Την κουβαλάω πράγματι μέσα μου μέχρι σήμερα.
Την θυμήθηκα όμως κυρίως για να πω στους φίλους και τις φίλες που βλέπω να καίγονται ή να απειλούνται τα σπίτια τους, σπίτια στα οποία μεγαλώσαμε, παίξαμε, χορέψαμε, μαλώσαμε, ερωτευθήκαμε, διαβάσαμε τα πρώτα μας βιβλία, σπίτια γεμάτα αναμνήσεις και συναισθήματα, ότι αυτό που έχει σημασία πάνω απ’ όλα είναι να είναι καλά και ασφαλείς. Θα τα φτιάξουμε όλα μαζί ξανά. Και αν δεν τα καταφέρουμε, θα φτιάξουμε άλλα καλύτερα και θα τα γεμίσουμε και αυτά με όμορφα λόγια και γέλια. Είναι της ράτσας μας να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε ξανά. Δεν θα ήμασταν άνθρωποι, αν με μία δοκιμασία, ακόμη και μεγάλη, τα παρατάμε. Ο, τι είμαστε και ό,τι χρειαζόμαστε το κουβαλάμε μέσα μας. Μαζί.
Η σκέψη μου κοντά σας…
Διαβάστε ΕΔΩ πώς να στηρίξετε ψυχολογικά τους πυρόπληκτους.
