Με αφορμή την παράσταση «Καπούτ» στο Θέατρο Αλκμήνη, ο ηθοποιός Δημήτρης Πετρόπουλος μιλάει για τον ηλικιακό ρατσισμό, για το πόσο συμφιλιωμένος αισθάνεται με τον όρο «γερνάω», τονίζοντας τη θετική ανταπόκριση των νέων σε ένα έργο που εστιάζει στα προβλήματα της τρίτης ηλικίας.
Και μέσα σας; Με ποιον τρόπο μίλησε το έργο και ο ρόλος τον οποίο υποδύεστε;
Ως ηθοποιός αφέθηκα στη διάθεση του έργου και του ρόλου. Υπάρχει ένα στοιχείο αυτοβιογραφικότητας, παρ’ όλο που η ζωή μου διαφέρει από εκείνη του ήρωα που υποδύομαι. Δεν έχω αισθανθεί τη δική του μοναξιά, ένα είδος “μοναξιάς μέσα στο πλήθος” θα έλεγα. Ακόμα τουλάχιστον, γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι τον περιμένει στην άλλη γωνία. Η ζωή κάνει περίεργες, σκληρές φάρσες. Σαν και εκείνον, ένας γεράκος είμαι και εγώ που θέλω να πω την ιστορία μου.
Ακούγεστε σαν να έχετε συμφιλιωθεί με τον χρόνο;
Είμαι όντως αρκετά συμφιλιωμένος με τον χρόνο. Σε υπερβολικό βαθμό θα έλεγα. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση και ούτε βρίσκω κάτι αρνητικό σε αυτό. Ούτε καν το ενδεχόμενο ότι λιγοστεύουν οι προοπτικές σου. Δεν έβλεπα ποτέ, όμως, τα πράγματα με μακρινούς ορίζοντές. Δεν είναι δηλαδή κάτι που μου συνέβη με την ηλικία. Δεν ήμουν ποτέ των μακροπρόθεσμων σχεδιασμών. Το ότι είμαι γέρος σημαίνει ότι έζησα πάρα πολλά χρόνια. Τι το αρνητικό έχει αυτό; Εντάξει, δεν λέω, υπάρχει το ενδεχόμενο της ανημπόριας, του πόνου, της μοναξιάς, υπάρχει η φθορά, η αντοχές περιορίζονται, τα ζω ήδη αυτά εγώ, όμως, αισθάνομαι ότι με συμπάθησα και με κατανόησα καλύτερα τώρα που γέρασα. Παραιτήθηκα κάπως από όλες αυτές τις αυτοκριτικές διαθέσεις και την αυτό-απόρριψη που με βασάνιζαν άσκοπα και ανοήτως για πολλά χρόνια. Θεωρώ πως μου ταιριάζει. Μου αρέσει να είμαι ένας αγαπησιάρικος γερούλης.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του στο Monopoli.gr
