Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε Κατερίνα Βισέρη, όπου μεταξύ άλλων, μίλησε για την περιπέτεια υγείας που πέρασε καθώς έπασχε από νευρική ανορεξία. Συγκεκριμένα, το μοντέλο που γνωρίσαμε μέσα από τη συμμετοχή της στο GNTM, μίλησε στη Lifo και στην Πέννυ Μαστοράκου και αποκάλυψε το πώς ξεκίνησαν όλα.
Πριν από λίγα χρόνια διαγνώστηκε με κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή, ως αποτέλεσμα των διατροφικών διαταραχών που είχε: «Δεν αισθάνθηκα φόβο ούτε όταν έγινε διάγνωση από ψυχίατρο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι έτσι διαμορφωμένος ώστε να μπορείς να τον ελέγχεις όπως θες εσύ και να πιστεύει επίσης ό,τι του φυτεύεις», είπε το μοντέλο.
«Καμία λιποθυμία, κανένας πόνος και καμία επίσκεψη ή νοσηλεία δεν με τρόμαζαν. Ούτε καν τα συχνά επεισόδια αμνησίας. Συνέχιζα με πείσμα τις δύσκολες σπουδές της Νομικής, έπειτα δούλευα επίσης σε σκληρές συνθήκες εργασίας για πολλές ώρες, αλλά πραγματικά δεν με πτοούσε τίποτα. Είχα χάσει την ικανότητα να αισθάνομαι και να βλέπω την ουσία των πραγμάτων. Το μυαλό, με δόλο α’ βαθμού, δημιουργεί ένα είδος διαστρέβλωσης, από την υπερβολική του ανάγκη να μοιάσει έστω και λίγο σε ένα λανθασμένο είδωλο που εκείνο έχει πλάσει», συνεχίζει.
Έρχεται το 2018 και συμμετέχει στο GNTM: «Ο χώρος της μόδας πάντα με γοήτευε, χωρίς βέβαια να γνωρίζω τις συνέπειες που μπορεί να έχει, αλλά και τη φιλοσοφία που χρειάζεται να χτίσεις εντός του χώρου για να φτάσεις στην κορυφή. Πείνα. Συναισθηματική και βιολογική».
«Ήμουν σχεδόν θολωμένη το διάστημα που έκανα την αίτηση και σε μια προσπάθεια αρχικής θεραπείας. Η μαμά μου πάντα πίστευε πολύ σε μένα, χωρίς να το κάνω εγώ η ίδια και θα έλεγα πως μου φύτεψε την ιδέα να δηλώσω συμμετοχή. Ήταν καλοκαίρι, είχα ένα διάστημα κενό από τη δουλειά και το δοκίμασα, χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθήσει. Το παιχνίδι ήταν απλώς η αφορμή για να μπορέσω να μιλήσω δημόσια για την ασθένειά μου και να δω όντως καθαρά τι μου συμβαίνει, ώστε να φτάσω στη λύτρωση».
«Έπιασα πάτο τόσες φορές, που μερικές πίστεψα ότι “τελείωσε”. Δεν έβλεπα φως ποτέ μέσα στα σκοτάδια μου, ενώ στον έξω κόσμο ήμουν πάντα χαμογελαστή. Είχα πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο μου και όποτε έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μου πίσω μου, όλα μαύριζαν. Μοναξιά», συμπληρώνει και τονίζει πως όλο αυτό με τον καιρό κάνει ένα άτομο να αποστασιοποιείται από τα πάντα.
«Πέρα από υγεία, έχασα και πολύ κόσμο από κοντά μου, γιατί δεν μπορούσαν πολλοί να αντεπεξέλθουν σε μια ψυχική ασθένεια. Πολλές φορές η σιωπή τους ηχούσε πιο δυνατά από τις φωνές στο δικό μου κεφάλι. Με τα χρόνια το δούλεψα μέσα μου και τους κατάλαβα».
