Με αφορμή την παράσταση «Γυάλινος κόσμος» σε σκηνοθεσία του Αντόνιο Λατέλλα στην οποία πρωταγωνιστεί, η Μαρία Καλλιμάνη μίλησε για την πορεία της στο θέατρο, τις συνεργασίες της, την τηλεόραση, αλλά και για εύθραυστά της κομμάτια.
Πώς αλλιώς αντιστέκεσαι στην καθημερινή κοινωνική πίεση;
Καταρχάς, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα μας και είναι θλιβερά ή ντροπιαστικά. Η υπόθεση των Τεμπών, λόγου χάρη. Διαρκώς προσπαθώ να κατανοήσω την ανθρώπινη φύση και το θέατρο είναι μια τέχνη ανθρωπιστική. Από εκεί και πέρα μου δίνει μεγάλη χαρά να συναντώ τους φίλους μου, με το σύντροφο μου Αντώνη Ιορδάνου που έχουμε κοινή πορεία 12 χρόνων, με ηρεμεί η επαφή με τη φύση – όση ακόμα έχει σωθεί. Όλα αυτά δημιουργούν για μένα μια συνθήκη εσωτερικής αντίστασης, ελπίζοντας ότι θα συναντηθεί με την παρόμοια σκέψη κι άλλων ανθρώπων που βιώνουν την ίδια ασφυκτική πίεση. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ τους εθελοντές που σπεύδουν στις πυρκαγιές, τους υγιειονομικούς που πολεμούν σε ένα σύστημα υγείας εξαιρετικά υποβαθμισμένο. Σκέφτομαι, λοιπόν, πως υπάρχουν κι άλλες ήρεμες δυνάμεις εκεί έξω και, κάπως, παρηγοριέμαι και συγκινούμαι.
Ποια είναι τα εύθραυστα σου κομμάτια;
Η απώλεια του πατέρα μου συνέβη σε μια ευαίσθητη ηλικία για όλα τα αδέρφια και σίγουρα δεν θα έμπαινα στο θέατρο αν δεν είχε χαθεί ο μπαμπάς μου· είχε μια θεραπευτική δράση η δουλειά αυτή στην περίπτωση μου και τελικά προχώρησα μέσα της. Ήταν ένα δώρο που μου έφερε αυτή η απώλεια, όσο οδυνηρή κι αν ήταν. Κάτι ακόμα που με πληγώνει διαχρονικά είναι όταν κάποιος στέκεται καχύποπτος και δεν μου δείχνει εμπιστοσύνη. Αλλά γι’ αυτό έχουν αξία οι ανθρώπινες σχέσεις: Γιατί μπορεί, τελικά, να καταφέρω να κερδίσω την εμπιστοσύνη του.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr
