Ο Μιχάλης Θεοφάνους που ετοιμάζεται να παρουσιάσει την «ecdysis» στο Onassis Dance Days.
Μια σόλο περφόρμανς που εξερευνά την πολλαπλότητα των όψεων, την τρωτότητα και τον ρόλο των θεατών. Εμπνευσμένο από τη βιολογική διαδικασία της έκδυσης, παρουσιάζει ένα πλάσμα να περιπλανιέται σε ένα τοπίο διαρκούς μεταμόρφωσης, παρασύροντας το κοινό σε μια εμπειρία ηδονοβλεψίας. Ένα ανοίκειο παιχνίδι που αποκαλύπτει την ευθραυστότητα και τη δύναμη της αέναης αλλαγής.
Με αφορμή την περφόρμανς του μίλησε στο Monopoli.gr για την παράσταση, τον χορό, αλλά και τα χρόνια του στην Αθήνα.
Πάντως, μπήκες και μικρός στον χορό. Η μητέρα σου σε είχε γράψει σε μια σχολή χορού, σωστά;
Που το θυμήθηκες αυτό; Ναι, με πήγε σε μια σχολή χορού στην Κύπρο την οποία είχε ένας εξάδελφος μου. Μετά αποφάσισα να ερευνήσω τι σημαίνουν όσα γνώρισα εκεί. Φυσικά, είχα δει και μια παράσταση χορού που με σημάδεψε, χωρίς να έχω ιδέα τι βλέπω. Ακόμα κι όταν κλήθηκα να συμμετάσχω στις ακροάσεις του «Μέσα» του Παπαϊωάννου δεν ήξερα ότι ήταν ο ίδιος άνθρωπος που είχε σχεδιάσει τις Τελετές ‘Εναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ήμουν άξεστος, το ομολογώ. Μεγάλωσα σε μια κουλτούρα και νοοτροπία που ήταν πίσω καλλιτεχνικά και υπηρετούσε περισσότερο μια, κακώς εννοούμενη, δυτική νοοτροπία – η οποία ευτυχώς αλλάζει έντονα τα τελευταία χρόνια. Αλλά στα δικά μου εφηβικά χρόνια αναζητούσες το νόημα στο να ψωνίζεις ρούχα κάθε Σάββατο και να διαβάζεις περιοδικά – όχι βιβλία.
Δηλαδή, ερχόμενος στην Αθήνα ζεις την πρώτη φάση της έκδυσης. Την πρώτη φορά που αλλάζεις δέρμα.
Πες το κι έτσι. Ερωτεύτηκα κατευθείαν την Αθήνα. Βρήκα σέξι τη βρωμιά της, βρήκα κάτι να μου ταιριάζει εδώ, κάτι εντελώς καινούργιο από αυτό που είχα μεγαλώσει στην Κύπρο. Και ήταν η πρώτη φάση που είπα «πάμε να τα κάνω όλα»: εκπαιδευτικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, προσωπικά, φιλικά. Σύστηνα τον εαυτό μου σε κάτι άλλο, γιατί μέχρι τότε ζούσα σε πολύ συγκεκριμένα κουτάκια και πλαίσια που με τροφοδοτούσαν. Ερχόμενος στην Αθήνα είπα «μάγκες κάτι ωραίο συμβαίνει εδώ».
Διαβάστε τη συνέχεια στο Monopoli.gr
