Η Αλεξάνδρα Παντελάκη σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης αναφέρθηκε τα νεανικά της χρόνια και περιέγραψε τη δύσκολη σχέση με τον πατέρα της εξαιτίας της απόφασής της να γίνει ηθοποιός, αλλά και τη συμφιλίωσή τους τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
«Ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός άνθρωπος, ήταν όμως πολύ νευρικός, δεν ήξερε να κοντρολάρει πάρα πολύ καλά το νευρικό του σύστημα. Ενώ λάτρευε τη μάνα μου σε σημείο τρέλας -αφού σκέψου όταν πέθανε η μάνα μου, ο πατέρας μου αγόρασε τον τάφο και ήταν κάθε μέρα εκεί- κάνανε μεγάλους καυγάδες πάνω στην ανατροφή μου. Γιατί η μαμά μου ήταν πολύ ανοιχτό πνεύμα και ο μπαμπάς μου ήταν πολύ πιο συντηρητικός», είπε.
«Όταν του είπα ότι θα γίνω ηθοποιός έφαγα το ξύλο της ζωής μου»
Και συνέχισε: «Όταν του είπα ότι θα γίνω ηθοποιός έφαγα το ξύλο της ζωής μου. “Θα σε σκοτώσω, θα πάω φυλακή, αλλά θεατρίνα δεν θα γίνεις”. Επειδή ήταν αριστερός με είχε βάλει και μάθαινα ρώσικα για να πάω στη Ρωσία να σπουδάσω. Έγινε η Δικτατορία και δεν πήγε κανείς στη Ρωσία. Μπήκα εδώ στο πανεπιστήμιο με υποτροφία και γράφτηκα κρυφά στο θέατρο. Όταν έπαιξα στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος που ήταν μεγάλο θέατρο ήρθε.
Έπειτα, με συγκίνηση η Αλεξάνδρα Παντελάκη έφερε στο μυαλό της την περίοδο της συμφιλίωσης με τον πατέρα της, τα τελευταία του χρόνια που είχε αρρωστήσει με άνοια.
«Τα βρήκαμε όταν αρρώστησε και έπαθε άνοια, μου τον έφερνε από το δρόμο η αστυνομία επειδή χανότανε. Ξαφνικά φύγανε όλα τα κακά του παρελθόντος και είχα ένα μωρό παιδί μπροστά μου για το οποίο ήμουν απόλυτα υπεύθυνη και ολομόναχη. Δεν έχω αδέλφια. Εκεί ήταν σαν να έσπασε ένα σπυρί και τον αγάπησα πάρα πολύ. Τον συγχώρησα για όλα. Με έλεγε μαμά στο τέλος. Ήταν τρία χρόνια περίπου άρρωστος. Είναι πολύ βασανιστικό», περιέγραψε η ηθοποιός.
Διαβάστε επίσης: Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Με τον Φιλιππίδη και τον Λιγνάδη όταν συνεργαστήκαμε ήταν άψογοι»
