Η σκηνοθέτρια και ηθοποιός Μαρία Μαγκανάρη ανέλαβε πρόσφατα επικεφαλής του Μικρού Εθνικού, ενώ πριν από λίγες ημέρες έκανε πρεμιέρα η παράσταση «Τρεις αδελφές» του Άντον Τσέχοφ την οποία σκηνοθετεί.
Μια αφιέρωση στις αδερφές της, μια επιστροφή στην παιδική ηλικία της που καθορίστηκε από την συγκυρία πως υπήρξε η δεύτερη από τρεις κόρες της οικογένειας της.
Σκόνταψες σε κόμπο στις «Τρεις αδερφές»;
Ναι. Στην δύσκολη, βαθιά, σύνθετη, μα κι εμπεριέχουσα πολλή αγάπη κατάσταση των σχέσεων της οικογένειας, η οποία δεν τελειώνει ποτέ. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ταυτότητας μου έχει διαμορφωθεί από το γεγονός πως ήμουν η δεύτερη, η μεσαία αδερφή.
Θα ήθελες να μιλήσεις γι’ αυτό;
Για διάφορους λόγους μάλλον αναγκάστηκα να μεγαλώσω νωρίς. Όταν ήμουν επτά ετών γεννήθηκε η μικρότερη αδερφή μου και θυμάμαι πως, πολύ συχνά, είχα την ευθύνη της. Κι έπειτα στο σχολείο αποζητούσα έναν χώρο προσοχής και αποδοχής που ίσως δεν έβρισκα στο σπίτι, επειδή ήμουν το μεσαίο παιδί ή επειδή ήμουν κάπως αντιδραστική. Αναγκάστηκα να δουλέψω από μικρή· για μένα το να κοπιάζω για τα πράγματα ήταν πάντα όρος επιβίωσης. Αυτό εμπεριέχει ένα καλό κομμάτι – αυτό των επιτευγμάτων – και ένα κακό ότι ίσως έχασα ένα μέρος της παιδικής μου ηλικίας. Σε κάθε περίπτωση, είχα ενήλικους προβληματισμούς από πολύ μικρή. Θυμάμαι στο Δημοτικό το δάσκαλο μου να μου λέει πως είμαι «η φεμινίστρια και η δημοκράτισσα της τάξης». Νομίζω, λοιπόν, ότι στη ζωή δεν μπόρεσα να απολαύσω πλήρως την παιδική ξεγνοιασιά, αλλά πιθανότατα, ό,τι έχασα τότε το ξαναβρήκα στο θέατρο.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr
