Στο Μαυσωλείο Καλλιτεχνών πλάι σε συναδέλφους της βρίσκεται από σήμερα η ηθοποιός και χορεύτρια Καλή Καλό που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο στα 98 της χρόνια. Περίπου δύο μήνες μετά τον θάνατό της, η τέφρα της μεταφέρθηκε από τον πρόεδρο του ΣΕΗ Σπύρο Μπιμπίλα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
«Σήμερα Πρωτομαγιά μια μέρα ιστορική για τους αγώνες της εργατικής τάξης που τους οφείλουμε πολλά, βρέθηκα στο Πρώτο Κοιμητήριο Αθηνών για να αποθέσω την τέφρα της αλησμόνητης Καλής Καλό, μιας αληθινής εργάτριας του θεάτρου, μιας πρωταγωνίστριας της επιθεώρησης που διώχθηκε για τις ιδέες της και εξορίστηκε από την δεξιά, στο Μαυσωλείο Καλλιτεχνών που μας έχει παραχωρήσει ο Δήμος της Αθήνας. Έτσι η Καλή θα βρίσκεται πλάι σε άξιους συναδέλφους μας και θα τη θυμόμαστε και θα την τιμάμε πάντα», ανέφερε ο Σπύρος Μπιμπίλας δημοσιεύοντας μια σειρά από φωτογραφίες και βίντεο.
Ποια ήταν η Καλή Καλό
Η Καλλιόπη Δαμβέργη, γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Καλή Καλό γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Δεκεμβρίου του 1926, αλλά είχε καταγωγή από το Ρέθυμνο. Μητέρα της ήταν η Χρύσα, κόρη του στρατηγού Γ. Καλοχριστιανάκη, υπασπιστή του Βενιζέλου, επίσης ηθοποιός και μια χειραφετημένη για την εποχή γυναίκα. Πατέρας της ήταν ο Νίκος Δαμβέργης, της οικογένειας των φαρμακοβιομηχάνων.
Η καλλιτεχνική της πορεία
Η πρώτη παρουσία της Καλής Καλό σε θεατρική παράσταση ήταν σε ηλικία μόλις τριών ετών, στη «Δασκαλίτσα» του Ντάριο Νικκοντέμι, μετά από απόφαση της Μαρίκας Κοτοπούλη, στο θέατρο της οποίας έπαιζε η μητέρα της. Ο πρώτος πραγματικός της ρόλος όμως ήταν σε ηλικία 5 ετών, ειδικά γραμμένος για αυτή από τον Σπύρο Μελά στο έργο του «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται», όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία παίζοντας δίπλα στον Βασίλη Λογοθετίδη και στο ζεύγος Μουσούρη στο θέατρο «Αλίκη». Τόση ήταν η επιτυχία, ώστε ο Αττίκ έστειλε τον διευθυντή της «Μάντρας» του, Χρ. Δημητρόπουλο, να ζητήσει από τη μητέρα της συνεργασία. Και όταν αυτή έδωσε τη συγκατάθεσή της, εκείνος έγραψε της «Μπέμπας» τραγούδια και παρλάτες, τη δίδαξε ηθοποιία, της έδωσε το ψευδώνυμο «Καλή Καλό» και την εμφάνισε σε παραστάσεις του. Παράλληλα, μαθήτευε επί πολλά χρόνια στη σχολή κλασικού μπαλέτου του Βασιλικού (σήμερα Εθνικού) Θεάτρου και άλλες. Σχηματιζόταν έτσι μια εικόνα της ως παιδιού-θαύματος, κάτι σαν τη Σίρλεϊ Τεμπλ της Ελλάδας, ωστόσο το διαζύγιο της μητέρας της και ο πόλεμος με την Κατοχή διέκοψαν αυτή την εξέλιξη, καθώς μητέρα και κόρη άρχισαν να περιοδεύουν με «μπουλούκια» στην επαρχία για την επιβίωσή τους. Η μεταπολεμική ένταξή της στο ΚΚΕ οδήγησε στη σύλληψή της το 1947 από το θέατρο, ενώ εμφανιζόταν στην επιθεώρηση «Το παρδαλό κατσίκι», και στον εκτοπισμό της επί εξάμηνο στην Ικαρία.
Μετά την επιστροφή από την εξορία, που συμπίπτει με την ενηλικίωσή της, η Καλή Καλό δημιούργησε τον δικό της θίασο (1950) και ερμήνευσε ρόλους σε όλα τα είδη του θεάτρου, δηλαδή βαριετέ, επιθεώρηση, οπερέτα, ελεύθερο θέατρο, και πρόζα. Συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους Μινωτή, Κυβέλη, Μιράντα Μυράτ, Κατράκη, Τραϊφόρο, Χριστόφορο Νέζερ, Αυλωνίτη, Μαυρέα, Κοκκίνη, Σταυρίδη, Καλουτά, Ρένα Ντορ και Ρένα Βλαχοπούλου. Επίσης πρωταγωνίστησε στο Εθνικό Θέατρο και στο ΚΘΒΕ, παίζοντας έργα των Μπρεχτ, Πιραντέλλο και άλλων. Το γεγονός ωστόσο ότι δεν την ενδιέφερε ο κινηματογράφος, κι έτσι έπαιξε μόνο σε 4 κινηματογραφικές ταινίες, συνετέλεσε στο να είναι σχεδόν άγνωστη στις νεότερες γενεές. Στο τέλος της σταδιοδρομίας της εμφανίσθηκε και σε λίγες τηλεοπτικές σειρές.
Η αυτοβιογραφία της, «Όσα δεν πήρε ο άνεμος»
Το 1998 η Καλή Καλό δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της, με τον τίτλο «Όσα δεν πήρε ο άνεμος» και υπότιτλο «Η αυτοβιογραφία μιας θεατρίνας». Το βιβλίο αναμνήσεων με τίτλο «Περίπατος ψυχής» στην Αθήνα του κάποτε… του τώρα… του τότε… κυκλοφόρησε το 2011.
Η προσωπική της ζωή
Η ηθοποιός πραγματοποίησε τρεις γάμους: Τον πρώτο ανήλικη, το 1945, με τον φοιτητή τότε της Σχολής Ικάρων Γιώργο Μαμαλάκη, που σκοτώθηκε ένα έτος αργότερα, προτού γεννηθεί η κόρη τους Γιούλη. Το 1957 παντρεύτηκε τον Δημήτρη Βαλμά, τον οποίο είχε γνωρίσει σε περιοδεία στη Σύρο, και με τον οποίο έζησαν στη Θεσσαλονίκη (το εκεί «Στρατιωτικό Θέατρο» τώρα φέρει το όνομά της).Τέλος, από το 1959 έως το 1979 ήταν παντρεμένη με τον πλοίαρχο Κώστα Καρανικόλα, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Χρήστο. Αλλά σε ηλικία 13 ετών ο Χρήστος τραυματίσθηκε σοβαρά από έκρηξη σε πείραμα χημείας και, παρά το ότι η μητέρα του ξόδεψε όλη της την περιουσία για να θεραπευθεί, απεβίωσε το 1988, σε ηλικία 27 ετών. Για χρόνια μετά την απώλεια του γιου της, η ηθοποιός είχε αποτραβηχτεί στην Αστυπάλαια.
Το περασμένο καλοκαίρι τα οστά του γιου της βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε μέχρι τη φιλοξενία της στο Γηροκομείο Αθηνών.
«Ήταν συναισθηματικοί οι λόγοι που το έκανα, δεν μπορούσα να σκέφτομαι ότι τα οστά του γιου μου θα είναι μαζί με τα άλλα ανακατεμένα. Είχε έρθει και η αστυνομία σπίτι μου και μου πήραν δείγμα για να δουν αν πραγματικά είναι δικά μου, του παιδιού μου. Δεν μπορώ να αισθανθώ ότι τα κόκκαλα του παιδιού μου είναι ανακατεμένα με άλλα. Θέλω να είναι ξεχωριστά.
Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η κίνησή μου σχολιάστηκε αρνητικά. Υπάρχει κάποιο εμπόδιο; Όχι. Ο γιος μου είχε μανία με τη χημεία και αυτό του έκανε και καλό και κακό. Ένας μεγάλος καθηγητής τον πήρε για βοηθό όταν ήταν 18 ετών με αποτέλεσμα να κάνει αργότερα τα δικά του πειράματα. Εκεί, έχασε το χέρι του, τα μάτια του και 14 χρόνια αγωνιστήκαμε πολύ σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης. Δεν το έχασα το παιδί μου, απόδειξη ότι φοράω πολύχρωμα ρούχα. Θέλω να φτάσω στα 126 χρόνια», είχε δηλώσει στη συνέχεια στην εκπομπή «Στούντιο 4» η Καλή Καλό.
Διαβάστε επίσης: Καλή Καλό: Στην τελευταία της συνέντευξη μέσα από το Γηροκομείο μιλούσε για τα οστά του γιου της που βρέθηκαν σπίτι της
