Η γνωστή επιχειρηματίας – ιδιοκτήτρια τριών εστιατορίων στο κέντρο της Αθήνας μας συστήνει τα δυο της παιδιά που υιοθέτησε από την Αφρική ως γονέας μονογονεϊκής οικογένειας και περιγράφει το συγκινητικό ταξίδι της υιοθεσίας.
Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι τελείως διαφορετικά για τη Φωτεινή Παντζιά. Το εκ βάθρων ανακαινισμένο νεοκλασικό σπίτι της κάτω από την Ακρόπολη, εντυπωσιακά φωτισμένο μέσα και έξω, μαρτυρά κάτι από την ευτυχία της. Τον Αύγουστο υποδέχτηκε στο σπίτι τη 2 χρόνων και 7 μηνών σήμερα Βασιλική που υιοθέτησε από την Αφρική. Η 56χρονη γυναίκα ταξίδεψε στη Σιέρα Λεόνε για να τη συνοδέψει στην Ελλάδα, έχοντας μαζί της και τον 7χρονο Άγγελο που υιοθέτησε πριν από τρία χρόνια από την Αιθιοπία.
Πόσο εύκολο ήταν να υιοθετήσεις τα παιδιά;
Καταρχάς, η υιοθεσία στην Ελλάδα αποτελεί μεγάλο ταμπού. Όταν, δε, είναι μονογονεϊκή οικογένεια και μαύρα παιδιά, εκεί είναι χάος. Δεν δίνει κανείς πληροφορία, δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω. Η κουλτούρα της υιοθεσίας υπάρχει πολύ έντονα στο εξωτερικό. Μια οικογένεια μπορεί να έχει τρία παιδιά και να υιοθετήσει ένα ακόμη γιατί μπορούν και γιατί θέλουν. Το να υιοθετήσεις ένα παιδί δεν έχει να κάνει με το αν μπορείς ή όχι να κάνεις ένα παιδί. Μου ήταν ξεκάθαρο από μικρή ότι θέλω να υιοθετήσω παιδιά. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είχα καταρρίψει τον μύθο του DNA, δηλαδή μπορεί ο κόσμος να ζήσει χωρίς το δικό μου. Θα μπορούσα με εξωσωματική να κάνω οκτώ παιδιά. Δεν με ενδιέφερε ποτέ, δεν το προσπάθησα ποτέ.
Γιατί ήθελες να υιοθετήσεις;
Στην αρχή δεν μου ήταν πολύ ξεκάθαρο. Τώρα που με ρωτάς, ξέρω πως όταν θα κλείνω τα μάτια μου, θα ξέρω πως δεν πέρασα έτσι από αυτό τον κόσμο, για να οδηγήσω ένα καλό αμάξι, να φάω ένα ωραίο φαγητό και να ακούσω ωραίες μουσικές. Νομίζω πως όταν θα κλείνω τα μάτια, θα έχω δώσει ευκαιρία σε δύο ανθρώπους –και όχι μία, αλλά πολλές– να κάνουν το δικό τους ταξίδι, χωρίς να περιμένω τίποτα από αυτά. Θέλω στα 18 τους να ταξιδέψουν, να είναι χαρούμενοι άνθρωποι, να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα – τα δικά τους και όχι τα δικά μου. Ακόμη και τώρα, όταν ο Άγγελος μου λέει ότι θέλει να ασχοληθεί με μαγαζιά, του απαντώ να μη βάλει «τα δικά μου παπούτσια» τόσο γρήγορα.
Πώς ήταν η πρώτη συνάντηση;
Ήμουν σίγουρη πως θα τον αναγνωρίσω, αλλά δεν τον αναγνώρισα, γιατί η φωτογραφία δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μπήκα μέσα στο ίδρυμα όπου είχε πάρα πολλά παιδιά που έρχονταν πάνω σου κι αυτό το γεγονός ήταν πολύ συγκινητικό. Είναι από τα ορφανοτροφεία που λίγο μετά έκλεισαν και πλέον απαγορεύονται οι υιοθεσίες από εκεί.
Μια υιοθεσία έχει να κάνει και με την οικονομική άνεση των γονιών;
Έχει κάποια έξοδα. Ναι, είναι δύσκολο αν δεν έχεις τίποτα. Ξέρω όμως ανθρώπους που δανείστηκαν για να υιοθετήσουν ένα παιδί, όπως και άλλους για να πάνε σε ένα ιδιωτικό μαιευτήριο να γεννήσουν.
Αντιμετώπισες παρόμοιες καταστάσεις στη δεύτερη υιοθεσία;
Σχεδόν την ίδια στιγμή μετάνιωσα που δεν υιοθέτησα δύο παιδιά μαζί. Στην πρώτη περίπτωση, δεν διάλεξα τίποτα. Ερχόμενος στην Ελλάδα ο Άγγελος δυσκολεύτηκε γιατί βρέθηκε σε μια ξένη χώρα στα 5 του και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει. Σιγά σιγά έμαθε τα πάντα. Με τη μικρή ήταν αλλιώς. Ήρθε εδώ 2,5 χρόνων και μέσα σε 4 μήνες έχει μάθει τα πάντα. Ο Άγγελος ζητούσε ένα αδελφάκι. Οπότε άρχισα τότε να το σκέφτομαι. Στην Αιθιοπία είχαν απαγορευτεί οι υιοθεσίες, στην Ουγκάντα απαιτούσαν να μείνεις έναν χρόνο εκεί και εγώ δεν μπορούσα να το κάνω εις βάρος του Άγγελου, γιατί θα έπρεπε να του λείψω για 8 ή 10 μήνες. Κάπως έμαθα το καλοκαίρι για τη Σιέρα Λεόνε και ξεκίνησα αμέσως τη διαδικασία. Τον Ιανουάριο άρχισα να
ετοιμάζω τον φάκελό μου, τον Φεβρουάριο πήγα κάτω και τον Αύγουστο πήγαμε μαζί με τον Άγγελο στη Σιέρα Λεόνε και τη φέραμε αμέσως σπίτι.
Γνώριζες την ιστορία της κόρης σου;
Ναι. Όπως οι διαδικασίες είναι διαφορετικές, έτσι είναι και τα αφηγήματα πολύ διαφορετικά. Στη Σιέρα Λεόνε τα παιδιά έχουν τους γονείς τους. Γνώρισα τους βιολογικούς της γονείς. Εκεί από 16 χρόνων τα κορίτσια γεννάνε, κάνουν πολλά παιδιά. Η γιαγιά της Βασιλικής είναι μια καλλονή 40 χρόνων. Έχεις ακούσει πώς ήταν η Ελλάδα πριν από 80 χρόνια που έκαναν πολλά παιδιά και τα έδιναν για υιοθεσίες; Κάπως έτσι ήταν.
Αισθάνεσαι ότι αποτελείς πρότυπο σε μια κοινωνία που αλλάζει;
Αισθάνομαι ότι βοήθησα πολύ στο να μη νιώθει κανείς άσχημα να μιλήσει για υιοθεσίες. Να μη νιώθει κανείς άσχημα να μιλήσει για μαύρα παιδιά, για το διαφορετικό. Είναι αυτό για το οποίο παλεύω πολύ στη ζωή μου. Το διαφορετικό είναι πάρα πολλά πράγματα. Διαφορετικό είναι η θρησκεία, ποιον ερωτευόμαστε, το χρώμα μας, η σεξουαλικότητά μας, αν είμαστε περισσότερα ή λιγότερα κιλά, αν έχουμε ένα πόδι ή ένα χέρι, διαφορετικός μπορεί να είναι εκείνος που έχει σύνδρομο Άσπεργκερ και είναι λειτουργικός και μπορεί να κάνει τα πάντα. Υπάρχει στη ζωή μας και όσο φέρνουμε τα παιδιά σε επαφή με το διαφορετικό, τόσο πιο ελεύθερα γίνονται. Και όσο ελεύθερα γίνονται, τόσο καλύτεροι άνθρωποι είναι. Δεν γίνεται να ξαφνιαζόμαστε με οτιδήποτε δεν μας μοιάζει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να θυμώνουμε κιόλας. Δεν γίνεται να έχουμε πολίτες Β’ κατηγορίας για οποιονδήποτε λόγο. Στην Ελλάδα του 2022 μου είναι αδιανόητο ένα ζευγάρι γυναικών ή ένα ζευγάρι αντρών να μην μπορεί να υιοθετήσει. Είμαι φορολογούμενος πολίτης; Είμαι. Δίνω χρήματα, ψηφίζω. Δεν έχω καταλάβει τη διαφορά. Γιατί κάποιοι να κρίνονται ανίκανοι να υιοθετήσουν παιδιά σήμερα, ενώ διαθέτουν το μόνο που χρειάζεται να δώσουν, την αγάπη; Ακόμη και οι μονογονεϊκές οικογένειες δεν μπορούσαν να υιοθετήσουν πριν από μερικά χρόνια. Είναι τόσο αυτονόητα που ούτε καν θα έπρεπε να τα συζητάμε. Έχει κανείς πρόβλημα αν ο διπλανός του είναι 1,60; Γιατί να έχει αν δύο γυναίκες μεγαλώνουν ένα παιδί;
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
