Η γνωστή επιχειρηματίας – ιδιοκτήτρια τριών εστιατορίων στο κέντρο της Αθήνας φωτογραφίζεται πρώτη φορά στο σπίτι της κάτω από την Ακρόπολη.
Το τζάκι καίει, το σπίτι είναι τόσο γιορτινά στολισμένο, με το θεόρατο δέντρο να είναι το πρώτο που κλέβει το βλέμμα του επισκέπτη. Χριστουγεννιάτικα γλυκά γεμίζουν το τραπέζι, διαφορετικά είδη μουστάρδας περνούν μπροστά από τα πιάτα των παιδιών καθώς τρώνε την ομελέτα τους, ενώ τα πιο ιδιαίτερα ποτήρια κρασιού γεμίζουν με ένα ροζέ –σε χρώμα κρεμμυδί– κρασί εξαιρετικής ποικιλίας – άλλωστε το By the Glass στο οποίο επιχειρεί η Φωτεινή μόλις έκλεισε δέκα χρόνια, έχοντας μάθει πολλά στο γαστρονομικό και οινικό κοινό της πόλης.
Πώς αυτοσυστήνεσαι για όσους δεν σε γνωρίζουν;
Είμαι η Φωτεινή Παντζιά, έχω δύο παιδιά, τρία σκυλιά, επτά γατιά, μένω στην Ακρόπολη, έχω τρία μαγαζιά εστίασης. Γεννήθηκα στην Κορομηλιά Δομοκού στη Λαμία, από όπου ευτυχώς φύγαμε στα 5 μου και ήρθαμε στην Αθήνα. Από τότε την αγαπώ αυτή την πόλη. Μέναμε σε ένα μικρό υπόγειο στα Ιλίσια, σε ένα αστικό κομμάτι της περιοχής, και κάπου στο Δημοτικό μετακομίσαμε σε ένα σπίτι 60 τ.μ. που μου φάνηκε παλάτι. Ο μπαμπάς μου ήταν δημόσιος υπάλληλος, είχε τελειώσει το Γυμνάσιο, τότε ήταν μεγάλη επιτυχία. Η μαμά μου καθάριζε σκάλες και σπίτια για να μας μεγαλώσει. Η οικογένειά μου είχε τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Τα αδέλφια μου ήταν στρατιωτικοί, έχω τέσσερα ανίψια από εκείνους. Tα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Ευτυχώς είχα μια σπουδαία μαμά, η οποία με έκανε να ονειρεύομαι, να κυνηγάω τα όνειρά μου και να μη σταματάω για τίποτα και για κανέναν. Νομίζω ότι έχω κάνει τη ζωή μου όπως με δίδαξε. Εκείνη τη στιγμή ένα ασπρόμαυρο κυνηγόσκυλο, ο Μάρκος, ορμάει με φόρα πάνω της και εκείνη τον γεμίζει χάδια. Δίπλα από το τζάκι κάθεται μια τρίχρωμη γάτα, η Κατερίνα Ηλέκτρα. «Δίνουμε ονόματα στους σκύλους και στις γάτες, από ανθρώπους που αγαπάμε. Ας, πούμε, αυτή η γάτα είναι Ηλέκτρα γιατί άρεσε στον γιο μου, τον Άγγελο, και Κατερίνα από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας που με βοήθησε να την πιάσουμε. Αγαπώ τα ζώα, αγαπώ την πόλη, αγαπώ το καλό φαγητό και το κρασί.
Πάντα θέλω να μαθαίνω. Όλα τα εγκατέλειπα, έφυγα δύο φορές από το Δημόσιο. Ο μπαμπάς μου νόμιζε πως θα είμαι το παιδί που εκείνος θα γηροκομούσε. Δεν ήμουν το παιδί που θα παντρευόταν, που θα έκανε παιδιά. Πού να ήξερε ότι θα υιοθετούσα δύο μαύρα παιδιά! Κάπου στα 28 σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ασχοληθώ με τις πωλήσεις, μια και αγαπούσα την επαφή με τον κόσμο. Πολύ γρήγορα μπήκα στον χώρο του κρασιού, ερωτεύτηκα το κρασί, έκανα ταξίδια στο εξωτερικό και έμαθα πολλά για το κρασί. Δούλεψα στον Μπουτάρη, τη Mediterra, τον Τσάνταλη, σε πολλές εταιρείες, έφτασα να γίνω μέχρι και διευθύντρια στη HORECA, έκανα πολλά οινικά και γαστρονομικά ταξίδια. Και κάπως έτσι σκέφτηκα να ανοίξω ένα μαγαζί. Στα 46 μου τα παράτησα όλα και άνοιξα το By the Glass».
Από τις πρώτες μέρες που άνοιξε έγινε σημείο αναφοράς, με ψαγμένες ετικέτες κρασιού και καλό φαγητό.
Είναι αλήθεια, ήμασταν το πρώτο μαγαζί που έβαλε κουζίνα με το κρασί, χωρίς τη δηθενιά άλλων όπου πήγαινες και αισθανόσουν άβολα. Ήταν σε μια περιοχή όπου δεν υπήρχαν εστιατόρια, είχε συνεχώς πορείες, φωτιές και διαδηλώσεις, αλλά όταν είδα τον
Φέτος γιορτάσατε τα 10 χρόνια του By the Glass, το οποίο πολύ σύντομα έγινε ένα αριστοκρατικό στέκι με καλλιτεχνικό κόσμο. Δεν υπάρχει φορά που έχω έρθει και να μη δω την Ελένη Ράντου.
Και όχι μόνο. Έρχονται όλοι. Έχουν περάσει από πρωθυπουργοί και επιχειρηματίες μέχρι νέα παιδιά που αγαπούν το κλίμα του μαγαζιού. Η Ελένη έρχεται από τις πολύ αρχές. Αργότερα βάφτισε τον Άγγελο. Η άλλη νονά είναι η Αλεξία Μπακογιάννη. Έχω κάνει φίλους και οικογένεια από αυτό το μαγαζί.
Λίγα χρόνια πριν επέκτεινες την επιχειρηματική σου δραστηριότητα.
Ναι. Έκανα το Cardinale με συνεταίρους τον Κώστα Βλασόπουλο και τον Τζώνη Καλημέρη και μετά, ακριβώς δίπλα, το Angelo et Manolo μαζί με τον πρωταθλητή κλειστού στίβου Εμμανουήλ Καραλή – το ονόμασα έτσι από τα μικρά ονόματα του γιου μου και του Εμμανουήλ. Είναι το πρώτο μπαρ που έχουν δύο Αφροέλληνες στο κέντρο της Αθήνας. Θυμάμαι ότι ήταν το πρώτο καλοκαίρι του γιου μου στην Ελλάδα, ήμασταν σε μια παραλία και βλέπαμε τους μαύρους να πουλάνε. Γύρισε τότε ο Άγγελος και με ρώτησε: «Μαμά, οι μαύροι μόνο πουλάνε;». Αμέσως γκούγκλαρα και του έδειξα τρεις ανθρώπους, τον Εμμανουήλ Καραλή, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Ομπάμα, και του είπα: «Προφανώς οι μαύροι μπορεί να γίνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους!». Αργότερα κοινοποίησα αυτή την ιστορία στα social media και ένα βράδυ ήρθε και με βρήκε στο σπίτι ο Εμμανουήλ με τη μητέρα του, δημιουργήθηκε μια φιλία και κάπως έτσι κάναμε το μαγαζί.
Είσαι ενεργός πολίτης σε θέματα ΛΟΑΤΚΙ;
Κάνω αυτό που νομίζω και ό,τι μπορώ. Μιλάω για αυτά συχνά, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Αν με ρωτάς αν συμμετέχω σε συλλογικές ενέργειες, συνήθως όχι. Εκείνο που θέλω να δείξω στους ανθρώπους είναι πως μια μαμά με δύο παιδιά μπορεί να έχει κανονικότητα στη ζωή της. Αν και δεν συμπαθώ αυτή τη λέξη, γιατί τι είναι κανονικότητα το 2022;
Πόσο εύκολο είναι για μια single mother με επιχειρήσεις να μεγαλώνει τα παιδιά της στην Αθήνα του σήμερα;
Τα παιδιά μού έδειξαν τον δρόμο να κερδίζω χρόνο για τον εαυτό μου. Εργαζόμουν σκληρά, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τώρα κάθε μεσημέρι περιμένω τον Άγγελο να έρθει από το σχολείο, στρώνουμε τραπέζι και τρώμε όλοι μαζί, απαρέγκλιτα. Είναι μια συνήθεια που θα τους την αφήσω να την έχουν και με τα παιδιά τους. Το ίδιο συμβαίνει και τα Σαββατοκύριακα, τρώμε είτε εδώ είτε έξω. Το απόγευμα είμαι πάντα σπίτι και το βράδυ πάω στο μαγαζί. Προφανώς υπάρχει βοήθεια, δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά μόνα τους. Υπάρχει ο Ρασαντούλ, που είναι χρόνια μαζί μου, σε λίγο θα έρθει και η γυναίκα του, οπότε έχω τρομακτική βοήθεια. Θέλω το βράδυ να μένει κάποιος μαζί μας. Όμως το πιο δύσκολο σε μια μονογονεϊκή οικογένεια είναι η ευθύνη που έχεις στο να παίρνεις αποφάσεις μόνη σου και να νομίζεις πως είναι και οι σωστές. «Σε τι σχολείο θα πάνε;», το μεγάλο δίλημμα των γονιών, ή ότι «θα πάνε διακοπές μόνο αν μπορώ εγώ» γιατί δεν υπάρχει άλλος γονέας. Υπάρχει και η μεγάλη αγωνία «τι θα γίνουν τα παιδιά αν μου συμβεί κάτι;». Όχι πως δεν είναι λυμένο, αλλά μιλάω κυρίως για τον ψυχολογικό παράγοντα.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
