Ο Γεώργιος Καράμπελλας είναι «η χαρά της ζωής» και επιδιώκει να τη μοιράζεται με όσους περισσότερους μπορεί. Concept Maker, αφηγητής ιστοριών, πολυσχιδής και εκκεντρική προσωπικότητα, ο πιο σταρ «αγοραστής» από την εκπομπή Cash ot Trash του Star δηλώνει πως αναζητά την απλότητα, όσο μαξιμαλιστική και αν είναι η εικόνα του.
Το τηλεοπτικό κοινό σε γνωρίζει ως έναν από τους «αγοραστές» στο Cash or Trash. Εσύ πώς συστήνεσαι;
Ως concept maker και storyteller. Oι ιδέες μου μπορεί να ακουμπήσουν σε όλο το φάσμα της δημιουργίας, από τη μόδα, το art de la table μέχρι τη γεύση και την κατασκευή. Ακόμα και μια συλλογή ρούχων να κάνω, αφηγούμαι μια ιστορία. Δημιουργώ μια ομπρέλα από ιδέες και έρχομαι σαν μαέστρος σε μια ορχήστρα να κάνω πράξη τις ιδέες με τη βοήθεια των εκάστοτε συνεργατών. Ξεκίνησα σπουδάζοντας νομικά, μεταπήδησα στο θέατρο και στον χορό, ενώ στη δεκαετία του ’90 έκανα συνεντεύξεις και παρουσιάσεις σε μεγάλα έντυπα, όπως στο περιοδικό Γυναίκα. Το 1998 μεταπήδησα στον χώρο της διαφήμισης ως κειμενογράφος, όπου έμαθα πλήρως την έννοια του storytelling.
Είσαι creative director, ανακαινίζεις διαμερίσματα στο Λονδίνο, όπου μάλιστα πρώτα μένεις για να πάρουν από την αύρα σου –όπως έχεις πει– και μετά τα πουλάς, είσαι επαγγελματίας ταξιδιώτης, έχεις τη δική σου ταξιδιωτική εκπομπή The Travel Manifesto στο ραδιόφωνο… Από όλα αυτά που κάνεις τι σε εκφράζει περισσότερο;
Για μένα όλα μπαίνουν μέσα σε έναν δημιουργικό κορβανά. Σε μια χώρα που δεν καταλαβαίνει και πολλά από δημιουργία, με παχιές αγελάδες και έλλειψη δημιουργικότητας αφού δεν είχαμε το ανάλογο background, όπου η κρίση και η πανδημία έσκασαν στα μούτρα μας, αλλά και παγκοσμίως, εγώ επιλέγω τη δημιουργία ως τρόπο ζωής. Έχω παλέψει και έχω αφήσει στίγμα μέσα από τις δουλειές μου. Στην Τέχνη όλα είναι αλληλένδετα. Ένας δημιουργός μόδας δεν μπορεί να μην ξέρει από Ιστορία Τέχνης, από καλό φαγητό, δεν μπορεί να μην έχει ταξιδέψει.
Αναδεικνύεις την αισθητική στην καθημερινότητά σου. Σε ενοχλεί η λέξη «trash» στον τίτλο της εκπομπής;
Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει το «trash» για τον τίτλο και το concept της εκπομπής. Ο θεός μου είναι η αισθητική, το trash δεν με αφορά καθόλου. Ωστόσο, γίνεται μια ενδιαφέρουσα ανατροπή που την κάνει το ίδιο το φορμάτ: αυτό που μπορεί να είναι trash για κάποιον μπορεί να είναι σημαντικό σε κάποιον άλλο. Μου θυμίζει την αγγλική ρήση πως «το σκουπίδι του ενός μπορεί να είναι ο θησαυρός του άλλου!». Είναι αυτό το ξόρκισμα που κάνουμε.
Τι συζητάτε με τη Δέσποινα Μοιραράκη, που είναι η παρουσιάστρια της εκπομπής;
Δεν έχουμε σχέσεις κι αυτό έχει να κάνει με τους κανονισμούς του παιχνιδιού. Οι αγοραστές απαγορεύεται να είμαστε στον χώρο όπου είναι η κυρία Μοιραράκη και ο δικός της εκτιμητής γιατί δεν πρέπει να έχουμε δει το αντικείμενο ή να μάθουμε την τιμή πριν το δούμε εμείς. Πρώτα γίνονται τα δικά της γυρίσματα με όλα τα αντικείμενα μαζεμένα, και μετά γίνονται τα δικά μας, με πλήρη μυστικότητα. Οπότε δεν συναντιόμαστε.
Πώς και είπες «ναι» στην πρόταση για την εκπομπή; Κάποιος που σε γνωρίζει θα πίστευε πως δεν θα το έκανες ποτέ. Ισχύει.
Έχω αρνηθεί αρκετές τηλεοπτικές προτάσεις στο παρελθόν. Εδώ δεν έχουμε κριτές, έχουμε πέντε ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους που ο καθένας με τις γνώσεις και τα εργαλεία του συμβουλεύει και προτείνει. Είπα το «ναι» γιατί νιώθω πως είναι μια εκπομπή πολύ φρέσκια, που έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα των αντικειμένων, κάτι που είναι επιταγή της εποχής. Πράγματα που μπορεί να σου είναι άχρηστα τα φέρνεις και τα «μεταποιείς». Υπάρχει ευγένεια και ποιότητα στην εκπομπή, δεν υπάρχει καφρίλα. Η εκπομπή είναι και εκπαιδευτική. Μπορεί να είναι ψυχαγωγία αλλά την ίδια στιγμή μαθαίνεις κάτι, αλλά όχι με διδακτισμό.
Ποια είναι τα πρότυπά σου;
Έχω μια εκλεκτική συγγένεια με την Όντρεϊ Χέπμπορν, κυρίως γιατί έμαθε στον κόσμο, σε μια εποχή φορτωμένη με βαρύ Χόλιγουντ, πόση σημασία έχει η απλότητα. Η αποδόμηση και η απλότητα που ακολουθεί είναι το πιο δύσκολο. Πώς ένας δάσκαλος μαγειρικής για να δει το επίπεδο των επίδοξων σεφ λέει «κάντε μου το πιο απλό φαγητό, μια ομελέτα»; Ενώ φαίνομαι μαξιμαλιστής με αυτό το ντύσιμο και τα χρώματα, διαθέτοντας την ενέργειά μου σε τόσα πρότζεκτ, στην ουσία είμαι ένας απλός, καθαρός, straight, ηθικός άνθρωπος. Επίσης, εμπνέομαι από τον Σεφέρη και τη γενιά του ’30. Για μένα αυτή είναι η Ελλάδα, με το απλό κυπαρίσσι και τον δωρικό τρόπο σκέψης της. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’80 και μετά, με τα 100 θέατρα, τα 800 εστιατόρια, τα χρήματα, όπου όλα ήρθαν και έσκασαν στη μούρη μας, τελικά δεν μου πήγαινε. Αυτή είναι η νέα Ελλάδα και τη διαχωρίζω.
