Νέα, ταλαντούχα και με μια εύφυτη ανάγκη να μιλήσει για καθετί διαφορετικό και γνήσιο. Η Μαρία Κουτσουρλή μιλά στο okmag για την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά της με τίτλο «Μια άλλη εκδοχή» και αποκαλύπτει πως αισθάνεται την Τέχνη ως «παρηγοριά, απόδραση και αγκαλιά που ένωνε τους ανθρώπους και τους κάνει να αισθάνονται λιγότερο μόνοι».
Από το άλμπουμ της όπως αποκαλύπτει ξεχωρίζει το τραγούδι η «Αυλή του Γκόραν» που μιλά για την ιστορία ενός 8χρονου αγοριού που έζησε τον πόλεμο στην Κροατία και μετανάστευσε στην Αυστρία και συγκινεί. Η ίδια δηλώνει πως δεν φοβάται τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή της και καθορίζουν τα επόμενα βήματά της ενώ αποκαλύπτει πως στην τέχνη και τη μουσική δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές.
Η πιο συγκινητική στιγμή του πρώτου της άλμπουμ
Πριν από λίγο καιρό παρουσιάσατε το πρώτο σας δισκογραφικό άλμπουμ με τίτλο «Μια άλλη εκδοχή». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό;
Η αφορμή για να δημιουργηθεί ήταν η γνωριμία μου με τον στιχουργό Πέτρο Βεντουρή και τον συνθέτη Ivy Robins. Με αφορμή τα δύο τραγούδια «Tα βιβλία σου» και «Νύχτες που δεν ανήκω» σκέφτηκα να τους προσκαλέσω σε αυτό το ταξίδι. Ο λόγος ήταν γιατί αυτά τα δύο τραγούδια στάθηκαν η αφορμή να ξαναβρώ νόημα στη διαδρομή, να με εμπνεύσουν και να έχω τη λαχτάρα και την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι από το μηδέν. Το άλμπουμ αυτό φτιάχτηκε τόσο σταδιακά που το ανακοίνωνα χωρίς καν να υπάρχει και το πίστεψα πολύ πριν δημιουργηθούν τα τραγούδια, γιατί η ανάγκη μου να φτιάξουμε μια πρωτότυπη δουλειά ήταν τόσο μεγάλη και ουσιαστική που απλώς είχα πίστη πως τον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσει στον κόσμο. Ο τίτλος λοιπόν, προέκυψε έτσι αβίαστα. Γιατί μέσα σε αυτούς του μήνες που το δημιουργούσαμε έκανα το δικό μου προσωπικό ταξίδι να βρω τον ήχο μου και όλα εκείνα που θέλω να τραγουδάω, που διέφεραν αρκετά από όλα όσα ήδη έχω μοιραστεί.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι, ή κάποια από τις 8 ιστορίες του που ξεχωρίζετε;
Αν ξεχώριζα κάποιο θα ήταν η «Αυλή του Γκόραν», γιατί είναι βασισμένο και εμπνευσμένο από την ιστορία του Γκόραν, ενός 8χρονου αγοριού που βίωσε τον πόλεμο στην Κροατία και μετανάστευσε στην Αυστρία, όπου μεγάλωσε και σήμερα δημιούργησε μια καριέρα και μια οικογένεια, έχοντας πετύχει σπουδαία πράγματα στη ζωή του. Εξιστορώντας, λοιπόν, την ιστορία του χωρίς φανφάρες και υπερβολές, με μια ευαισθησία και μια σπάνια ομορφιά ψυχής. Σε εκείνο το σημείο λοιπόν η Αφροδίτη Αποστόλου, η στιχουργός του τραγουδιού, συγκινημένη, κατέγραψε όλα τα συναισθήματα και μίλησε για όλους τους ανθρώπους που είναι καθημερινά νικητές και που κανένας δεν ξέρει τίποτα για αυτούς και τους αγώνες τους.
Στο άλμπουμ σας μιλάτε για τη διαφορετικότητα και τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα. Πιστεύετε ότι μέσα από την Τέχνη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τη σκληρότητα του σύγχρονου κόσμου;
Η τέχνη, αισθάνομαι ανέκαθεν ήταν η παρηγοριά, η απόδραση και η αγκαλιά που ένωνε τους ανθρώπους και τους έκανε να αισθάνονται λιγότερο μόνοι σε μια κοινωνία που διαρκώς υποβίβαζε τα δικαιώματα των πολιτών της. Με αφορά πολύ η τέχνη εκείνη που δίνει φωνή, χαρά και είναι ανακούφιση στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Η δική της… άλλη εκδοχή
Ποια είναι η δική σας… άλλη εκδοχή;
Η αποδοχή, η δράση, το μοίρασμα, η συνάντηση με όλα εκείνα που φοβάμαι να επιτρέψω να μου συμβούν, γιατί θα φέρουν αλλαγές που θα ταράξουν τις ισορροπίες μου. Μα, θα είναι απαραίτητες για τα μετέπειτα προσωπικά βήματα μου.
Πώς προέκυψε η αγάπη και η ενασχόληση με τη μουσική;
Οι γονείς μου με πήγαν από πολύ μικρή στο ωδείο της πόλης για να παρακολουθήσω μαθήματα μουσικής προπαίδειας. Εκεί γύρω στα 4 πρωτοτραγούδησα μπροστά σε κόσμο. Νομίζω από πάντα είχα το ψώνιο και τη λαχτάρα του να τραγουδάω και να παίζω μουσική. Ήταν ένας κόσμος που μου επέτρεπε να είμαι ελεύθερη να εκφράζω ότι δεν μπορούσα να μοιραστώ με λόγια.
Αγαπημένη καλλιτεχνική στιγμή ως σήμερα;
Στο live μας στο Σταυρό του Νότου όταν μοιράστηκα τη σκηνή με την Μαρίζα Ρίζου. Ήταν μαγικό και είμαι ευγνώμων που βρέθηκε εκεί μαζί μας.
Ο καλλιτεχνικός χώρος είναι απαιτητικός και κάποιες φορές δύσκολος και σκληρός. Έχει υπάρξει στιγμή που να έχετε δυσκολευτεί;
Κάθε φορά που κάνω ένα βήμα και κατακτώ κάτι που ήθελα, μετά αισθάνομαι πως κάνω 10 πίσω. Ο χώρος είναι αρκετά απαιτητικός και οι νέοι καλλιτέχνες δεν έχουν καμία στήριξη. Η διαρκής επιμονή, υπομονή και δέσμευση είναι αρετές που χρειάζεται να καλλιεργήσεις όταν αποφασίσεις να χαράξεις τη δική σου πορεία, γιατί αλλιώς θα σου φαίνονται όλα δύσκολα και μάταια.
«Δεν πιστεύω σε κανένα τρίπτυχο, ούτε ότι πρέπει να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές»
Τα τελευταία χρόνια ακούμε ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει όλο το πακέτο (φωνή -εμφάνιση- σκηνική παρουσία). Πρέπει να αποτελεί αυτό το τρίπτυχο σκοπό του κάθε τραγουδιστή ή πρέπει να υπάρχουν ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές;
Αισθάνομαι πως όλα κρύβονται στον σκοπό και στην αλήθεια. Η φωνή, η εμφάνιση και η σκηνική παρουσία έρχονται και δένουν με τα χιλιόμετρα που γράφεις κάνοντας αυτή τη δουλειά. Δεν είμαι το ίδιο κορίτσι που ήμουν πριν από 10 χρόνια που έκανα το πρώτο live μου, ούτε έχω την ίδια φωνή. Ο καθένας από εμάς έχει ένα σκοπό και ένα όραμα. Πολλές φορές δεν έχει σημασία πόσο μακριά θα φτάσει η τέχνης μας. Μα πιο πολύ να φτάσει εκεί που μπορούν να την καταλάβουν και να συνδεθούμε, όλα τα άλλα θα έρθουν εξελικτικά στην πορεία. Επομένως, δεν πιστεύω σε κανένα τρίπτυχο, ούτε ότι πρέπει να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές.
Επόμενα σχέδιά σας;
Ετοιμαζόμαστε για τα live μας στο Σταυρό του Νότου που ξεκινάνε στις 25 Φεβρουαρίου.
Τέλος, θέλουμε να μοιραστείτε μαζί μας ένα όνειρο προσωπικό ή επαγγελματικό που δεν έχετε πραγματοποιήσει ακόμη.
Ονειρεύομαι να ξαναστήσω το «Ζωντανά από το σαλόνι» με νέα ταυτότητα και με μια δομή τέτοια που θα μπορεί να μεγαλώνει και να ανθίζει, χαρίζοντας σε εμάς τους συντελεστές αλλά και σε όλους τους ανθρώπους μια απόδραση.
