Η Κλέλια Ανδριολάτου πέρασε στα 18 της στη σχολή Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αλλά δεν την τελείωσε. «Δεν ήταν ο στόχος μου. Στάθηκα τυχερή και με επέλεξαν από το “Μπρούσκο” για λίγα επεισόδια, όπου τελικά έμεινα για τρία χρόνια. Αυτό ήταν και το έναυσμα να ασχοληθώ με την υποκριτική» εκμυστηρεύεται στο ΟΚ!.
«Αμέσως ξεκίνησα να κάνω σεμινάρια υποκριτικής στο Επί Κολωνώ και το Θέατρο των Αλλαγών και εκεί αγάπησα το θέατρο. Άρχισα να νιώθω πως υπάρχει μια πηγή – και όσο έπινα νερό, ήθελα κι άλλο. Το θέατρο είναι το νέκταρ μου» αναφέρει η πρωταγωνίστρια του Maestro.
Το όνομα της Κλέλιας προέρχεται από το Κλεάνθη, που σημαίνει το δοξασμένο άνθος. Οι γονείς της θέλησαν να της δώσουν το όνομα της αγαπημένης ηρωίδας του Γρηγόριου Ξενόπουλου, που λάτρευε τα όμορφα, χαριτωμένα αγριόκρινα που φυτρώνουν στα ακρογιάλια της Αναδυομένης.
Η Κλέλια γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1996 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Οι γονείς της, Σάκης και Βίκυ, έζησαν έναν μεγάλο έρωτα –κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, όπως περιγράφει η κόρη τους– και απέκτησαν τα παιδιά τους πολύ νέοι: τη Ναστάζια, την Κλέλια και τον Ιάσονα. Τα πρώτα χρόνια η οικογένεια Ανδριολάτου ζούσε στο κέντρο απόκεντρο της συμπρωτεύουσας, σε μια οικογενειακή πολυκατοικία μαζί με θείους, ξαδέλφια και τη γιαγιά τους. «Ανεβαίναμε από όροφο σε όροφο, βγαίναμε στο μπαλκόνι και λέγαμε τα νέα μας, παίζαμε στον δρόμο με τα ξαδέλφια μου» θυμάται η Κλέλια.
Έκανες επαναστάσεις στην εφηβεία σου;
Η εφηβεία μου είχε φουλ επαναστάσεις. Ο μπαμπάς μου με έλεγε για πλάκα «η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Είμαι ένας άνθρωπος που πηγαίνω κόντρα σε πολλά. Αυτό ευτυχώς το έχω μετουσιώσει πια σε πιο δημιουργικά πράγματα. Αλλά όταν ένας έφηβος με τσίτα ενέργεια έχει και νεύρα, τότε γίνεται επανάσταση. Έβγαινα από πολύ μικρή ηλικία, πήγαινα παντού, ακόμα και με τους γονείς μου, πήγαινα πάντα μαζί τους. Είχα χαλάσει και την εφηβεία της αδελφής μου γιατί ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί της, αυτοκόλλητη. Ήθελε να βγει με τους φίλους της και πήγαινα κι εγώ. Γενικά έκανα αυτό που ήθελα.
Υπήρχαν όρια;
Οι γονείς μου ποτέ δεν μου φώναξαν ή δεν μου έβαλαν τιμωρία. Είναι ελεύθεροι άνθρωποι, μου είχαν εμπιστοσύνη, ακόμη και τώρα που ζω μόνη. Αλλά και εγώ δεν τους έφερα ποτέ σε δύσκολη θέση και δεν έκανα πράγματα που θα κλόνιζαν την εμπιστοσύνη τους. Σε ποιον από τους δύο έχεις αδυναμία; Και στους δύο. Ο πατέρας μου με φρόντιζε, μου ετοίμαζε το πρωινό, με πήγαινε στο σχολικό. Θυμάμαι ότι είχαμε ένα παιχνίδι που παίζαμε περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου: παρατηρούσαμε τα μπουμπουκάκια των λουλουδιών και λέγαμε «αυτό είναι δικό μου». Και τώρα, επειδή το γραφείο του είναι κοντά στη στάση, όταν περνάει από εκεί, μου στέλνει φωτογραφίες με λουλούδια και μου λέει «αυτό είναι δικό μου».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
