Η πολύκροτη υπόθεση της Πάτρας ήταν ένα από τα θέματα της επικαιρότητας που προβλημάτισαν και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου. Η ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτις κάνει στο ΟΚ! τη δική της τοποθέτηση.
Είσαι άνθρωπος που γράφει εκφράζοντας όσα αφουγκράζεται από το περιβάλλον. Πώς εισπράττεις όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια, πόλεμο, φόβο, βία, φρικτά εγκλήματα, κοινωνιοπάθεια;
Καταρχάς, δεν νιώθω καθόλου ωραία. Κατά τη γνώμη μου, συμβαίνουν δύο σοβαρά πράγματα. Το ένα είναι πως οι ειδήσεις λατρεύουν το μαύρο, οπότε κάνουν focus σε αυτό. Μιλούν για πραγματικά γεγονότα, αλλά με μια εγκληματολαγνεία που το φουντώνει όλο αυτό. Η υπόθεση της Πάτρας, για παράδειγμα, είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή, αλλά υπάρχει και ένα κοινό που τρελαίνεται με αυτή, οπότε «δώσε στον λαό αρρώστια». Το τραβάνε από τα μαλλιά γιατί βλέπουν ανταπόκριση. Παράλληλα, δεν υπάρχει κανένα focus γύρω από θετικά και δημιουργικά πράγματα ώστε να καλλιεργηθεί και ένα τάργκετ γκρουπ που να γουστάρει την ομορφιά. Μετά από μια έρευνα που έχω κάνει, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο κόσμος ασυνείδητα έχει ταυτιστεί με τους κακούς ήρωες από το σινεμά και το Netflix. Γιατί δυστυχώς ο άλλος, ο καλός ήρωας, ο Σπάιντερμαν, ήταν και λίγο μαλάκας. Ο κακός ήρωας, λοιπόν, με τα χρόνια έχει γίνει μεγάλο πρότυπο. Ήρθε και η καραντίνα που βοήθησε να βγει στην επιφάνεια ένας εαυτός νοσηρός κι αυτό πυροδοτήθηκε από το πρότυπο του κακού ήρωα που έχει καλλιεργηθεί από τη μυθοπλασία. Δυστυχώς πουλάει πολύ ο κακός, αρρωστημένος ψυχισμός. Είτε πρόκειται για ήρωες μυθοπλασίας στο Netflix είτε για αληθινούς κακούς που προβάλλονται μέσα από την ειδησεογραφία, γιατί ο κακός είναι αυτός που ανεβάζει την αδρεναλίνη και σε κάνει να νιώθεις μέσα σου πιο τακτοποιημένος και πιο καλός άνθρωπος. Το δικό σου πρόβλημα μηδενίζει εκείνη την ώρα μπροστά στο τέρας που βλέπεις και η δική σου ζωή, που πριν μπορεί να μην σε ικανοποιούσε, αρχίζει και φαίνεται μέχρι και νόστιμη. Αν τώρα ένας τέτοιος αρρωστημένος τύπος δεν είναι απλά ήρωας σε σειρά, αλλά είναι αληθινός, κάποιος που θα μπορούσε να μένει στο απέναντι σπίτι, είναι ακόμα πιο «κόλλημα».
Το χιούμορ πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Έχει χάσει λίγο τον χώρο του;
Έχει χάσει τελείως τον χώρο του. Καταρχάς, στην Ελλάδα έχει εξαφανιστεί το ελληνικό χιούμορ γιατί υπάρχει το αμερικάνικο. Η κωμωδία είναι ένα υποτιμημένο είδος – και μάλλον καλά κάνει, γιατί δεν είναι πολύ ωραίο αυτό που βλέπουμε τελευταία ως κωμωδία. Έτσι ως είδος εκφυλίζεται. Μήπως το ότι γίναμε και πολύ political correct δεν μας αφήνει πια να κάνουμε χιούμορ; Δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με τίποτα που μπορεί να προσβάλει κάποιον. Εγώ το πέρασα αυτό γράφοντας επιθεώρηση, αλλά μετά το ξεπέρασα. Δεν στάθηκα εκεί γιατί θα τρελαινόμουν. Στάθηκα στο τι θίγει εμένα ως άνθρωπο, άκου – σα το ένστικτό μου, δεν είπα «αυτό δεν το γράφω γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί κάποιος». Έμεινα στο τι πραγματικά νιώθω πως είναι προσβλητικό.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
